Στο παλιομονάστηρο της Σπηλαιώτισσας [ΙΙI]

Μετά από αρκετή ταλαιπωρία στην απότομη πλαγιά φτάσαμε τελικά στον μικρό ναΐσκο. Σφηνωμένος στο κοίλωμα της σπηλιάς και εναρμονισμένος με τον περιβάλλοντα χώρο, μας γοήτευσε ακόμη μια φορά βλέποντας την απλότητα της γραμμής και τη λιτότητα της αρχιτεκτονικής του διακόσμησης. Πρόκειται για έναν πέτρινο, μονόκλιτο καμαροσκεπή ναό, με τον φυσικό βράχο να αποτελεί τη βόρεια πλευρά της τοιχοποιίας του και το δάπεδο. Το φως εισέρχεται από δύο τεχνητά ανοίγματα, αυτό του στρογγυλού φεγγίτη στη δυτική πλευρά και της πόρτας στο νότο. Ο ναός διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση με ρωγμές όμως στην τοιχοποιία του, που θα έπρεπε να εξεταστούν από τους ειδήμονες, για να διαπιστωθεί αν εγκυμονούν κίνδυνο για τη σταθερότητα του κτιρίου. Ενός κτίσματος που στέκει εκεί για περίπου πεντακόσια χρόνια, ως σημείο ευχαριστιακής αναφοράς και κατάθεσης πίστεως του ανθρώπου μέσα στην απομόνωση, στη λιτότητα στη στέρηση των γήινων απολαύσεων, στον διαρκή αγώνα των πειρασμών και των παθών για την εξαΰλωση του θνητού του σαρκίου, για πνευματικοποίηση της οντότητάς του και της προσφοράς της ως θυμίαμα εύοσμο. Λίγα μόλις μέτρα μακριά από το ναό, βρίσκεται άλλη μια μακρόστενη σπηλιά τοιχισμένη στη νότια πλευρά και καλυμμένη με επίχρισμα, όπου κάνεις μπορεί να διαβάσει ακόμη και σήμερα τις γραφές των προσκυνητών, των περιηγητών και των ανθρώπων που έβρισκαν εκεί καταφύγιο σε καιρούς δύσκολους, με παλιότερη μια επιγραφή του 1677. Ο δρόμος της επιστροφής ήταν πιο εύκολος, παρά την κούραση και τις δυσκολίες της κατάβασης και στη συνεχεία της ανάβασης, παρόλο που βρήκαμε σε κάποιο σημείο ένα παλιό μονοπάτι, το όποιο σχεδόν αμέσως χάθηκε κι αυτό, όπως χαμένες και ξεχασμένες είναι και οι ιστορικές διαδρομές των ανθρώπων και των κτισμάτων που υπήρξαν και έζησαν εδώ.