21/9/10

Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης-The White Tower of Thessaloniki

Ο Λευκός Πύργος αποτελεί σήμερα μαζί με το ναό του Αγίου Δημητρίου, το μνημείο-σύμβολο της Θεσσαλονίκης. Κτίστηκε το 15ο αι. και αντικατέστησε παλιότερο βυζαντινό πύργο, ενώ αποτελούσε μέρος της οχύρωσης της πόλης στη συμβολή του ανατολικού με το θαλάσσιο τείχος. Κυλινδρικός με ύψος 33,90 μ. και διάμετρο 22,70 μ. έχει ισόγειο και έξι ορόφους, που επικοινωνούν με εσωτερικό κλιμακοστάσιο μήκους 120 μ., το οποίο ελίσσεται κοχλιωτά σε επαφή με τον εξωτερικό τοίχο. Στον κάθε όροφο σχηματίζεται μια κεντρική κυκλική αίθουσα, με την οποία επικοινωνούν μικρότερα τετράπλευρα δωμάτια, ανοιγμένα στο πάχος του εξωτερικού τοίχου. Από το 2008 στεγάζει τη νέα μόνιμη έκθεση που αφορά την ιστορία της Θεσσαλονίκης από την ίδρυσή της μέχρι και τις μέρες μας. Πρόκειται μουσειολογικά πιστεύω για μια πρωτοποριακή έκθεση, δοσμένη με θεατρικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τον ήχο και το φως, εξιστορώντας με σύγχρονο τεχνολογικά τρόπο την μακραίωνη ιστορία της πολυθρύλητης αυτής πόλης.
Πόσο πολύ άραγε ευθυνόμαστε σε τούτον τον τόπο που ζούμε, όταν επιζητούμε σαν ζητιάνοι το οικονομικό έλεος των πολλές φορές μικρόψυχων επισκεπτών μας, προσφέροντάς τους μόνον φαγητό, τουριστικοποιημένους χορούς και μουσική, νομίζοντας ότι οι μόνες ικανοποιήσεις και αναζητήσεις τους είναι αυτές. Πώς αναδεικνύουμε την ιστορία και τον πολιτισμό που άνθησε σε τούτον τον τόπο όταν δεν υπάρχει ούτε σαν πρόταση η δημιουργία ενός Μουσείου της πόλης της Ζακύνθου, στο οποίο να παρουσιάζεται με σύγχρονα μέσα, χωρίς να σε κουράζει και να πλήττεις, παρά να προσφέρει την πολιτισμική μυρουδιά της Ζακύνθου και να σου ανοίγει την όρεξη να την ανακαλύψεις και να την γευτείς! Πόσο κρίμα είναι εκείνη η βενετσιάνικη πυριτιδαποθήκη-αποθήκη στο Κάστρο να μένει κλειστή και αναξιοποίητη, η πυριτιδαποθήκη που πρόσφατα αναστηλώθηκε, οι φυλακές, να μην γίνονται ένα μουσείο της πόλης του Κάστρου και της καινούργιας στον Αιγιαλό! Τι θα πούμε στα παιδιά μας που δεν τους δίνουμε την ευκαιρία να μάθουν την ιστορία του τόπου τους για να τον διαφυλάξουν, προστατέψουν και αναδείξουν;

14/9/10

Άγιος Ανδρέας στους Διαπόρους- The ruins of Saint Andrew's monastery on the isle Diapori (II)

Πριν από μερικές μέρες αποτολμήσαμε με επιτυχία, για μένα ήταν η δεύτερη φορά μιας και την πρώτη πριν από χρόνια απέτυχα να ανέβω στα ερείπια, να αποβιβαστούμε στο νησί και να επισκεφτούμε τον ερειπιώνα παρά τις δυσκολίες. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μικρό συγκρότημα κτισμάτων που αποτελείται κυρίως από μια μονόχωρη εκκλησία με δύο εσωτερικές κόγχες, αυτές της αγίας τράπεζας και της πρόθεσης, με έναν εφαπτόμενο κυκλικό χώρο, με άνοιγμα σήμερα προς το ναό. Ίσως να πρόκειται για στέρνα και μεταγενέστερα ανοίχτηκε είσοδος. Τα υπόλοιπα κτίσματα δεν διακρίνονται ευκρινώς καθώς είναι καλυμμένα από επιχωματώσεις και την πυκνή βλάστηση. Εντυπωσιάζει η καλή δόμηση με δυνατό συνδετικό υλικό ανάμεσα στους λίθους, καθώς και η διπλή τοιχοποιία του ναού στη δυτική και βόρεια πλευρά, αφού εφάπτεται με το τοιχίο του περιβόλου.

13/9/10

Άγιος Ανδρέας στους Διαπόρους- The ruins of Saint Andrew's monastery on the isle Diapori (I)

Στις δυτικές κρημνώδεις ακτές των Βολιμών, βρίσκονται δυο μικρά νησάκια που καλούνται Διάποροι. Στο μεγαλύτερο από αυτά, που κάποτε ήταν ενωμένο με την στεριά, βρίσκεται γαντζωμένο σαν αετοφωλιά στη βόρεια πλευρά του το ερειπωμένο μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα. Ο Λ. Ζώης αναφέρει ότι από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρχε εκεί μονύδριο αφιερωμένο στον Απόστολο Ανδρέα, και εξαιτίας του δύσκολου της μετάβασης ο Ιωάννης Θεοδόσης με τη βοήθεια των εγγονών του Καλλίνικου μοναχού και Αναστάσιου αδελφών Γιαννούλη, έκτισαν σε παραπλήσιο οροπέδιο άλλη, στις μέρες μας επίσης ερειπωμένη, ομώνυμη Μονή, μεταφέροντας τα ιερά σκεύη και τις εικόνες από το νησί και σε συμβόλαιο του 1595, που σωζόταν πριν το 1953 στο Αρχειοφυλάκιο, της αφιέρωναν όλην τους την περιούσια. Τα νησιά σε συμβόλαιο του 1688 επίσης αφιερώθηκαν στη Μονή. Το 1890 συνενώθηκε με το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου των Κρημνών. Το μεγαλύτερο νησί εντυπωσιάζει, όπως όλη η δυτική ακτογραμμή της Ζακύνθου, για την άγρια και παράλληλα ήρεμη πράσινη ομορφιά του τοπίου με τα σπηλαιώδη ανοίγματα, τα παιχνιδίσματα των φωτοσκιάσεων της θάλασσας και τη μικρή με ασπρόκοκκη άμμο παραλία. Η πρόσβαση πάνω στο νησί μπορεί να γίνει, όταν η θάλασσα το επιτρέπει, μόνον από τη βορειοδυτική πλευρά, ενώ είναι αδύνατον αν δεν έχεις τουλάχιστον μια σκάλα να ανέβεις το βράχο, με μεγάλη παρά ταύτα επικινδυνότητα, μέχρι τα ερείπια.