Η περιοχή της Δοϊράνης με τους χαμηλούς καλλιεργήσιμους λόφους από τη μια, την επιβλητική και κατάφυτη οροσειρά του Μπέλες από την άλλη,
σε συνδυασμό με την ομώνυμη λίμνη που αποτελεί φυσικό σύνορο με τα Σκόπια,
αποτελεί μια πρόκληση για επίσκεψη σε έναν τόπο όπου η γαλήνη που αποπνέει έρχεται σε αντίθεση με τις μάχες που δόθηκαν κυρίως στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η λίμνη της Δοϊράνης, κατέχεται κατά το 1/3 περίπου από την Ελλάδα και τα 2/3 από τα Σκόπια και καταλαμβάνει 39,9 km2.
Το ελληνικό τμήμα έχει περιληφθεί στον κατάλογο των Ζωνών Ειδικής Προστασίας μιας και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της χώρας μας, σταθμό επιδημητικών πουλιών, καθώς και μόνιμη κατοικία σπάνιων ζώων, όπως η βίδρα.
Ένας μεγάλος αριθμός, περίπου 36 σπάνια είδη πουλιών σταθμεύουν τη χειμερινή περίοδο, μεταξύ των οποίων και ο αργυροπελεκάνος.
Ο επισκέπτης μπορεί να βρεθεί δίπλα στα νερά της λίμνης μέσα απο χωμάτινα μονοπάτια, να συναντήσει τις παραδοσιακές ξύλινες βάρκες
με τις οποίες ακόμη γίνεται το ψάρεμα, να περιηγηθεί στο παραλίμνιο δάσος των «χιλίων δένδρων»,
και να γευματίσει τρώγοντας γριβάδι (κυπρίνο), πέρκα, γουλιανούς κ.α. λιμνίσια ψάρια.
αποτελεί μια πρόκληση για επίσκεψη σε έναν τόπο όπου η γαλήνη που αποπνέει έρχεται σε αντίθεση με τις μάχες που δόθηκαν κυρίως στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το ελληνικό τμήμα έχει περιληφθεί στον κατάλογο των Ζωνών Ειδικής Προστασίας μιας και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της χώρας μας, σταθμό επιδημητικών πουλιών, καθώς και μόνιμη κατοικία σπάνιων ζώων, όπως η βίδρα.
Ένας μεγάλος αριθμός, περίπου 36 σπάνια είδη πουλιών σταθμεύουν τη χειμερινή περίοδο, μεταξύ των οποίων και ο αργυροπελεκάνος.
Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως Ζακύνθου για δεύτερη συνεχή χρονιά, ύστερα από το 1831, έτος κατά το οποίο ο ναός συνενώθηκε με τον σημερινό μητροπολιτικό ναό του Αγ. Νικολάου των Ξένων. Μετά τη συνένωση οι καλλιτεχνικοί θησαυροί πουλήθηκαν σε άλλους ναούς και κάποιοι μεταφέρθηκαν στον Αγ. Νικόλαο,
ενώ το ιερό κτίσμα μετατράπηκε σε σχολείο από τους Άγγλους και στη συνέχεια σε αποθήκη για να εγκαταλειφθεί οριστικά μετά τους σεισμούς του 1893.
Τον 16ο αι. παραχωρήθηκε στο Συμβούλιο της Κοινότητας και αποφασίστηκε η δημιουργία της πρώτης στη Ζάκυνθο γυναικείας Μονής. Το 1608 η Κοινότητα ανακήρυξε τον Αγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο προστάτη του νησιού και αποφασίστηκε ετήσια λιτανεία. Αναμφίβολα, ο συγκεκριμένος ναός υπήρξε ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος ορθόδοξος ναός της πολιτείας του Κάστρου
και αποτελούσε την έδρα της ορθόδοξης εκκλησίας για αυτό και έγινε η περιουσιακή συνένωση με τον καινούργιο μητροπολιτικό ναό της πόλης του Αιγιαλού τον Αγ. Νικόλαο των Ξένων το 1831.
ο Διοικητής Ασφαλείας της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ζακύνθου και άλλοι αξιωματικοί και υπηρετούντες στα Σώματα Ασφάλειας του νησιού μας, ενώ ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλονται στον Διευθυντή της 20ης Εφορείας Αρχαιοτήτων κ. Χουλιαρά και τον φύλακα του Κάστρου κ. Κόμη για την καθαριότητα του χώρου.




