Περπατώντας στον Κεραμεικό-Walking in Kerameikos (ii)

Και στους τρεις δρόμους δεξιά και αριστερά υπήρχαν ταφικά μνημεία με προεξέχον το «Δημόσιο Σήμα», χώρο ταφής των επιφανών Αθηναίων και των πεσόντων στους πολέμους.

Αλήθεια, πόσο μεγάλη τιμή απέδιδαν οι Έλληνες στους δικούς τους ανθρώπους, που μπορεί να είχαν φύγει από τη ζωή αλλά η μνήμη τους ήθελαν να μη σβήσει!

 Βρίσκονταν εκεί στους δρόμους που καθημερινά περπατούσαν, στην πιο κεντρική είσοδο της πόλης, που πλήθος κόσμου συνέρεε από τους ευμεγέθεις γειτονικούς δήμους αλλά και από την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα και το λιμάνι του Πειραιά.

 Όλοι περνούσαν από εδώ για να προχωρήσουν, μέσω της μεγάλης οδού των «Παναθηναίων» που ξεκινούσε στο Δίπυλο, στην αρχαία αγορά και στα δημόσια κτίρια της Ακρόπολης.

 Υπέργειοι μνημειώδεις τάφοι στόλιζαν τα τοιχία των δρόμων.

Άλλοτε ένας λέοντας αναπαυόταν νωχελικά, κοιτώντας τους περαστικούς, ένας ταύρος όλος ζωή και δύναμη, γεμάτος ένταση, χτυπούσε με το πόδι του πάνω στο μνήμα του αδικοχαμένου,

και άλλοτε χαριτωμένες σκηνές από την καθημερινότητα των νεκρών ανθρώπων, διοχέτευαν την τρυφερότητα και ομορφιά των διαπροσωπικών σχέσεων στις ψυχές των οδοιπόρων, μέσα από τη μελαγχολική κίνηση του ψυχρού μάρμαρου.

 Μεγάλα μαρμάρινα αγγεία, ίσως προσφορές μεταθανάτιες στα νεαρά παιδιά τους, που δεν πρόλαβαν να γευτούν το ύδωρ της ζωής, παρέπεμπαν στο εφήμερο του βίου και στο άδικο τετελεσμένο.

Μα μέσα σε όλα ετούτα πάνω στα λευκά μάρμαρα, με τη γκριζαρισμένη πατίνα του χρόνου,

ένας κοκκινολαίμης στέκεται να ξαποστάσει, παρηγορώντας και εξυμνώντας με το κελαΐδισμά του την ομορφιά και την απλότητα της ζωής,

ενώ μια χελώνα αργά αργά, διδάσκει την υπομονή και τη χαλάρωση στους φρενήρεις βιοτικούς ρυθμούς, απολαμβάνοντας τη βόλτα της στο εναπομείναν πράσινο.