Η ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

(Ότι σώθηκε κοντά στην Ολυμπία)

Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα

Με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας

Παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό

Φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες

Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθήσαμε

Και κοιταχτήκαμε βαθιά μέσα στα μάτια.

Μια πεταλούδα πέταξε απ΄ τα στήθια μας

(Η είσοδος του Μουσείου Ολυμπίας)

Ήτανε πιο λευκή

Απ΄ το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας

(Ο Κρόνιος λόφος)

Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές

Πως δε θυμότανε καθόλου τι σκουλήκια έσερνε

Το βράδυ ανάψαμε φωτιά

Και τραγουδούσαμε γύρω τριγύρω:

Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα

Φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη

Φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας

λέγε μας τη ζωή.
Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ΄ τα χέρια

Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν

Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε

Κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό, τόχουμε νιώσει

Εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά

Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.
Είμαστε από καλή γενιά.

(Αφιερωμένο αυτό το ποίημα του Ελύτη στους αδελφούς μας πυροπαθείς)