Μυστράς! Αρκεί κανείς να ακούσει αυτήν την λέξη για να ταξιδέψει νοερά αιώνες πίσω, στη μεσαιωνική Πελοπόννησο, στην ύστερη βυζαντινή περίοδο. Κι αν τα βήματά του τον οδηγήσουν δίπλα στην Σπάρτη, στο λόφο του Μυζηθρά, 
τότε το ταξίδι στην Ιστορία γίνεται πραγματικότητα. 
Φαίνεται, πως η αρχή της Καστροπολιτείας ξεκίνησε με την κατασκευή του Κάστρου στην κορυφή του λόφου από τον Φράγκο ηγεμόνα Γουλιέλμο Β΄τον Βιλλεαρδουίνο το 1249. 
Το 1262 η περιοχή περνά στα χέρια των βυζαντινών και τότε αρχίζει να διαμορφώνεται η πόλη του Μυστρά. Η Άνω Χώρα και η Κάτω Χώρα, γεμάτες σπίτια, ναούς, παλάτια, μοναστήρια περιτειχισμένα. 
Σήμερα, περιδιαβαίνοντας την άψυχη ερειπωμένη πολιτεία, περπατώντας στα φιδίσια πέτρινα καλντερίμια, κάτω από τα διαβατικά, μπαίνοντας απρόσκλητος με την περιέργεια του τουρίστα σαν κλέφτης στα άδεια οικήματα, 
αισθάνεσαι δέος μα και μια απέραντη μοναξιά. Μπορεί να οφείλεται στο κενό της ιστορικής συνέχειας και ανθρώπινης παρουσίας… στις άδειες από κινητά αντικείμενα ακόμη και πόρτες εκκλησιές, εκτός από ελάχιστες που λειτουργούνται μια φορά τον χρόνο. 
Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το μοναστήρι της Παντάνασσας, όπου η γυναικεία φροντίδα με την μοναχική λιτότητα και απλότητα και τις ευγενικές ανθρώπινες υπάρξεις, όπως της μοναχής Ακακίας να ταΐζει τις αναρίθμητες γάτες, στέκεται σαν παρηγοριά και ελπίδα στην ερημία του τόπου.
τότε το ταξίδι στην Ιστορία γίνεται πραγματικότητα. Φαίνεται, πως η αρχή της Καστροπολιτείας ξεκίνησε με την κατασκευή του Κάστρου στην κορυφή του λόφου από τον Φράγκο ηγεμόνα Γουλιέλμο Β΄τον Βιλλεαρδουίνο το 1249. Το 1262 η περιοχή περνά στα χέρια των βυζαντινών και τότε αρχίζει να διαμορφώνεται η πόλη του Μυστρά. Η Άνω Χώρα και η Κάτω Χώρα, γεμάτες σπίτια, ναούς, παλάτια, μοναστήρια περιτειχισμένα. Σήμερα, περιδιαβαίνοντας την άψυχη ερειπωμένη πολιτεία, περπατώντας στα φιδίσια πέτρινα καλντερίμια, κάτω από τα διαβατικά, μπαίνοντας απρόσκλητος με την περιέργεια του τουρίστα σαν κλέφτης στα άδεια οικήματα, αισθάνεσαι δέος μα και μια απέραντη μοναξιά. Μπορεί να οφείλεται στο κενό της ιστορικής συνέχειας και ανθρώπινης παρουσίας… στις άδειες από κινητά αντικείμενα ακόμη και πόρτες εκκλησιές, εκτός από ελάχιστες που λειτουργούνται μια φορά τον χρόνο. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το μοναστήρι της Παντάνασσας, όπου η γυναικεία φροντίδα με την μοναχική λιτότητα και απλότητα και τις ευγενικές ανθρώπινες υπάρξεις, όπως της μοναχής Ακακίας να ταΐζει τις αναρίθμητες γάτες, στέκεται σαν παρηγοριά και ελπίδα στην ερημία του τόπου. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου