Η ομιλία "Οι Ψευταράδες" στο Βαρθολομιό Ηλείας

Ως συνδετικός κρίκος του Κ.Α.Π.Η. Βαρθολομιού με πρόεδρο τον κ. Κων/νο Λυκογιάννη που διοργάνωσε την εκδήλωση και της Θεατρικής Ομάδας Λιθακιάς Ζακύνθου βρεθήκαμε το Σάββατο 28 Μαρτίου στον πολυχώρο εκδηλώσεων του Γυμνασίου - Λυκείου Βαρθολομιού Ηλείας, για το ανέβασμα της ομιλίας « Οι Ψευταράδες». Η πρόσκληση που απευθύνθηκε σε συνεργασία με τον π. Παύλο Μποζίκη, εφημέριο της Λιθακιάς, στον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου Λιθακιάς τον κ. Αλιάζη Γεώργιο έγινε αποδεκτή και έτσι η θεατρική ομάδα Λιθακιάς με δεκαέξι άτομα, ο π. Παύλος Μποζίκης και ο γράφων βρεθήκαμε στο Βαρθολομιό, όπου αφού γευτήκαμε τα σαρακοστιανά φαγητά που είχαν ετοιμάσει οι γυναίκες του Κ.Α.Π.Η. , το απόγευμα σε μια κατάμεστη αίθουσα ανέβηκε η ομιλία χαρίζοντας άφθονο γέλιο με την θεματολογία του έργου, αποδοσμένο σε ποιητική μορφή, με χρήση της ζακυνθινής γλωσσικής διαλέκτου, όπου κατέγραφε τα συμβάντα σε ένα καφενείο και στην αίθουσα ενός Δημαρχείου. Ο συγγραφέας της ομιλίας Κώστας Σούλης-Σκαντάλης πρόβαλλε χιουμοριστικά χαρακτήρες, συμπεριφορές και νοοτροπίες ανθρώπων της καθημερινότητας, ψέγοντας την κομπορρημοσύνη, τον εγωισμό, την υπερβολή και τα διαπλεκόμενα της κοινωνίας μας. Αυτό όμως που έκλεψε τις καρδιές όλων των θεατών ήταν ο αυθορμητισμός και τα καμώματα των ηθοποιών, όπου χωρίς σπουδές και ιδιαίτερες πρόβες προκαλούσαν ξεσπάσματα γέλιου, σε αντίθεση με την επιτηδευμένη συνήθως κίνηση μερικών επαγγελματιών ηθοποιών, όπου αγωνίζονται για να αποδώσουν τα κωμικά στοιχεία ενός έργου, αποδεικνύοντας ότι ο ζακυνθινός πολιτισμός δεν έχει χαθεί, αλλά επιζεί ακόμη στο φιλότιμο και την προσπάθεια κάποιων ανθρώπων όπου αγωνίζονται αφιλοκερδώς απλώς να κάνουν... το κέφι τους! Συγχαρητήρια και πολλές ευχαριστίες σε όλους , γιατί περά από τη διασκέδαση μου έδωσαν και την χαρά της γνωριμίας μας. Παρακάτω παρουσιάζονται οι ηθοποιοί με τη σειρά εμφάνισης :

ΜΑΡΙΑ - Τάσης Φωτ. Κοριανίτης – Καρούλιας
ΑΛΕΚΟΣ - Μίμηδ Δίον. Κάπαρης – Καρούμπας
ΑΝΤΩΝΗΣ - Κώστας Ιωάν. Κοριανίτης – Λαγός
ΝΙΟΝΙΟΣ - Βασίλης Δίον. Κοριανίτης - Φωτεινός
ΝΙΚΟΛΑΣ (Δήμαρχος) - Σπύρος Ιωάν. Μαλούχος
ΓΙΩΡΓΗΣ (Αντιπ/ση) - Φώτης Δίον. Κοριανίτης - Φωτεινός
ΠΡΟΕΔΡΟΣ - Κων/νος Σούλης - Σκαντάλης
ΚΛΗΤΗΡΑΣ - Μάριος Γεωρ. Κοριανίτης
ΦΩΤΗΣ- Δημήτρης Βασ. Λιβέρης
ΤΑΣΗΣ - Τάσης Παύλ. Μποζίκης
ΚΥΡΙΑ - Νίκος Ιωάν. Κοριανίτης - Λαγός
ΜΗΤΣΟΣ - Κώστας Αναστ. Λυκούρεσης - Κουτρουμπής
ΘΑΝΑΣΗΣ - Γιώργης Ιωάν. Αλιάζης - Σάκας
ΜΠΟΥΣΟΥΛΑΣ - Άκης Δημ. Λαγάτωρας
ΠΑΙΔΙ - Τάσης Φωτ. Κοριανίτης - Καρούλιας
ΒΑΣΙΛΗΣ - Τάσης Κων.Λυκούρεσης - Κουτρουμπής

Οι Λαλάδες της Χίου

Λαλάδες ονομάζουν οι Χιώτες τις πανέμορφες κόκκινες αυτοφυείς τουλίπες που αυτήν την 

περίοδο κοκκινίζουν τα εύφορα λιβάδια της νότιας Χίου.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι Ολλανδοί πρόξενοι στη Χίο του 16ου και του 17ου αιώνα, συνεχώς έστελναν στη χώρα τους βολβούς τουλιπών για αξιοποίηση. Η τουλίπα πήρε το όνομά της από το κάλυμμα του κεφαλιού τουλπάνι, που στα τούρκικα γραφόταν "toliban". 

Αυτόπτης μάρτυς από την περίοδο της στρατιωτικής μου θητείας στη μυροβόλο Χίο, μαγεύεσαι με την παραδείσια εικόνα που συναντάς, καθώς ένα κόκκινο χαλί ντύνει τα λιβάδια δημιουργώντας αντίθεση με τις γκριζοπράσινες αποχρώσεις της ελιάς και των αγριόχορτων. 

Οι φωτογραφίες όμως που αναρτώνται δεν προέρχονται από τη Χίο αλλά από το πατρικό μου στην Ηλεία, μιας και ενέδωσα στον πειρασμό σε κάποια επίσκεψη εδώ και χρόνια στο όμορφο νησί της Χίου, να βγάλω από μια πλαγιά μερικούς βολβούς και να τους μεταφυτεύσω στη Δυτική Ελλάδα.

"Ένα ευτυχές γεγονός" από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων

Πριν από λίγες μέρες είχα την ευκαιρία μετά από πρόσκληση του αγαπητού φίλου από τα χρόνια της στρατιωτικής μας θητείας (υπηρετήσαμε ως έφεδροι αξιωματικοί στη Χίο το 1998) Γεωργίου Μπακόλα, να βρεθώ σε μονοήμερη παραμονή μου στα Ιωάννινα, στις πρόβες ενός θεατρικού έργου που σκηνοθετεί για το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Ιωαννίνων. Πρόκειται για το « Ένα ευτυχές γεγονός» (The fortunate event) , γραμμένο το 1971 από τον Slavomir Mrozek. Ο συγγραφέας έχοντας γεννηθεί στην Πολωνία το 1930 και βιώσει τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με όλα τα παρεπόμενά του, κοινωνικές συγκρούσεις, φτώχια, διώξεις κ.λ.π. δεν κρύβει τα τραύματα της γενιάς του, την αντίθεσή του στον πόλεμο και στην άσκηση της βίας, σωματικής και ψυχολογικής, που αλλοτριώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Μέσα από το ευτυχές γεγονός της έλευσης ενός παιδιού σε μια οικογένεια μεγαλοαστική, ξεδιπλώνονται τα προβλήματα και λάθη όλων των μορφών εξουσίας που προκύπτουν από τη διαδοχή των γενεών μέσα από την ανταγωνιστική διάθεση του παλιού με το καινούργιο. Το πικρό χιούμορ αλλά και τον σκεπτικισμό του έργου παρουσιάζει με την σκηνοθετική του ματιά ο Γ. Μπακόλας, δίνοντας την ευκαιρία στους ταλαντούχους ηθοποιούς του να παρουσιάσουν το έργο με νεανική φρεσκάδα αλλά και τη σοβαρότητα που του αρμόζει, ξεδιπλώνοντας με αριστοτεχνικό τρόπο το υποκριτική τους τέχνη. Ο θαυμασμός που δημιουργήθηκε από την πρόβα αυξήθηκε, όταν στα πλαίσια της ανάπαυλας από τις πρόβες είχα την ευκαιρία με κάποιους από αυτούς τους ηθοποιούς να διαπιστώσω πέρα από το καλλιτεχνικό τους ταλέντο και την ωραιότητα του χαρακτήρα τους. Τους ρόλους του έργου κρατούν ο τέως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Γιώργος Νάκος, η Χριστίνα Μωρόγιαννη, ο Λεωνίδας Χρυσομάλης, ο Νίκος Σφαιρόπουλος και ο Βασίλης Γουργούλης, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια φτιάχνει η Ιουλία Σταυρίδου και τη μουσική επιμέλεια θα έχει ο Δημήτρης Θεοχάρης. (Λ. Χρυσομάλης και Χριστίνα Μωρόγιαννη)(Γ. Μπακόλας)

Μια ταινία για τα Στροφάδια

Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, μια κραυγή των Στροφάδων, μας γνωστοποίησε από το ιστολόγιό του «Στον Ίσκιο του Ίσκιου» (http://pakapodistrias.blogspot.com/2009/02/1990-1-film-about-strofades-islands-by.html) ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας. Πρόκειται για μια παραγωγή του έτους 1990 από την ΕΡΤ, όπου η σαγηνευτική φωνή του ηθοποιού Κ. Αρζόγλου αφηγούμενη τη σοφία εθνικών και χριστιανών λογίων, συνοδευόμενη από εξαίσια μουσική, συνταιριασμένη σχεδόν άψογα με τις εικόνες των Στροφάδων, μας παρουσιάζουν την πνευματικότητα που αναπτύχθηκε σε αυτόν τον χώρο και την τραγικότητα της ερημίας των κτισμάτων. Ας είναι ευχή όλων μας οι προσπάθειες του Μητροπολίτη μας κ. Χρυσοστόμου για αναστήλωση της Μονής να ευοδωθούν.

Ο πολιτιστικός σύλλογος Πηγαδακίων "ΙΡΙΔΑ" και η εκδρομή του στους Δελφούς-Αράχωβα

Με μεγάλη χαρά δέχτηκα πριν από μερικές μέρες την πρόσκληση που μου έγινε για συμμετοχή στην πρώτη εκδρομή του πολιτιστικού συλλόγου Πηγαδακίων «ΙΡΙΔΑ», στον οποίο είμαι μέλος και πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στους Δελφούς και την Αράχωβα. Η ικανοποίησή μου ήταν μεγάλη διότι έβλεπα ότι οι νέοι των Πηγαδακίων κατάλαβαν ότι η συμμετοχή σε ομαδικές εκδηλώσεις μέσα και από τη δράση του πολιτιστικού συλλόγου, θα τους έδινε την ευκαιρία να αφήσουν για λίγο τις επαγγελματικές και οικογενειακές μέριμνες και θα έπρεπε να αφιερώσουν από κοινού λίγο χρόνο στη διασκέδαση και ψυχαγωγία τους, με απώτερο αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη σύσφιξη των σχέσεών τους. Η προσπάθεια αυτή είχε ξεκινήσει από τότε που ήμουν εφημέριος στη συγκεκριμένη ενορία με πρωτοβουλία κυρίως νέων ανθρώπων, που αγαπούν τον τόπο τους και θέλουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους να ζουν σε καλύτερες συνθήκες. Το πρώτο βήμα ήταν η ίδρυση αυτού του πολιτιστικού συλλόγου. Τα εύσημα βεβαίως, θα πρέπει να αποδοθούν σε όλους, για αυτό και σήμερα απολαμβάνουμε οι πάντες τους καρπούς αυτής της προσπάθειας με ένα πλήθος εκδηλώσεων στα λίγα χρόνια λειτουργίας του συλλόγου, ο όποιος έχει στο ενεργητικό του την έκδοση ημερολογίων, τη δημιουργία τμημάτων χορευτικού και ζωγραφικής, παιδικούς χορούς, χοροεσπερίδες, αλλά και παρεμβολές στην πολιτιστική και όχι μόνον ανάπτυξη του τόπου στον οποίο ζουν και δραστηριοποιούνται τα μέλη. Σίγουρα το μέλλον είναι ευοίωνο, αρκεί να μείνουν στην άκρη οι εγωισμοί και οι ιδιοτέλειες, που συνήθως σε τούτο το νησί καταστρέφουν κάθε ομαδική πρωτοβουλία. Η εκδρομή με ένα λεωφορείο γεμάτο κεφάτες παλλόμενες ψυχές όλων των ηλικιών, κυρίως νέους,
είχε σαν προορισμό το χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού και συγκεκριμένα τη θέση Άνω Κελάρια, όπου ανεβήκαμε με εναέριες τηλεκαμπίνες μέχρι τις πρώτες χιονοδρομικές πίστες και την καφετέρια-σαλέ. Η επιστροφή είχε ξεκούραση στους Δελφούς και το βράδυ διασκέδαση σε μαγαζί της περιοχής, όπου ο κ. Δημήτρης Κάνδηλας, που ήρθε μαζί με την οικογένειά του στην εκδρομή, άφησε το στίγμα των καλλικέλαδων τραγουδιστών του νησιού μας. Την επομένη ημέρα επισκεφτήκαμε το Μουσείο των Δελφών με τον αρχαιολογικό χώρο. Ένα μέρος όπου δεν θα έπρεπε να αφήνει αδιάφορο κανέναν Έλληνα, μιας και πέρα από την ιστορική και αρχαιολογική σημασία του αρχαίου ερειπιώνα του Μαντείου, οι θησαυροί που φυλάσσονται στο Μουσείο αποτελούν σημαντικά δείγματα αρχαιοελληνικής τέχνης, όπως το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Απόλλωνα, το άγαλμα του Αντίνοου και βεβαίως ο Ηνίοχος. Το μεσημέρι καταλήξαμε στην κοσμοπολιτική πλέον Αράχωβα για φαγητό, με στάση για καφέ κατά την επιστροφή στο βροχερό Γαλαξίδι.

Στο παλιομονάστηρο της Σπηλαιώτισσας [ΙΙI]

Μετά από αρκετή ταλαιπωρία στην απότομη πλαγιά φτάσαμε τελικά στον μικρό ναΐσκο. Σφηνωμένος στο κοίλωμα της σπηλιάς και εναρμονισμένος με τον περιβάλλοντα χώρο, μας γοήτευσε ακόμη μια φορά βλέποντας την απλότητα της γραμμής και τη λιτότητα της αρχιτεκτονικής του διακόσμησης. Πρόκειται για έναν πέτρινο, μονόκλιτο καμαροσκεπή ναό, με τον φυσικό βράχο να αποτελεί τη βόρεια πλευρά της τοιχοποιίας του και το δάπεδο. Το φως εισέρχεται από δύο τεχνητά ανοίγματα, αυτό του στρογγυλού φεγγίτη στη δυτική πλευρά και της πόρτας στο νότο. Ο ναός διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση με ρωγμές όμως στην τοιχοποιία του, που θα έπρεπε να εξεταστούν από τους ειδήμονες, για να διαπιστωθεί αν εγκυμονούν κίνδυνο για τη σταθερότητα του κτιρίου. Ενός κτίσματος που στέκει εκεί για περίπου πεντακόσια χρόνια, ως σημείο ευχαριστιακής αναφοράς και κατάθεσης πίστεως του ανθρώπου μέσα στην απομόνωση, στη λιτότητα στη στέρηση των γήινων απολαύσεων, στον διαρκή αγώνα των πειρασμών και των παθών για την εξαΰλωση του θνητού του σαρκίου, για πνευματικοποίηση της οντότητάς του και της προσφοράς της ως θυμίαμα εύοσμο. Λίγα μόλις μέτρα μακριά από το ναό, βρίσκεται άλλη μια μακρόστενη σπηλιά τοιχισμένη στη νότια πλευρά και καλυμμένη με επίχρισμα, όπου κάνεις μπορεί να διαβάσει ακόμη και σήμερα τις γραφές των προσκυνητών, των περιηγητών και των ανθρώπων που έβρισκαν εκεί καταφύγιο σε καιρούς δύσκολους, με παλιότερη μια επιγραφή του 1677. Ο δρόμος της επιστροφής ήταν πιο εύκολος, παρά την κούραση και τις δυσκολίες της κατάβασης και στη συνεχεία της ανάβασης, παρόλο που βρήκαμε σε κάποιο σημείο ένα παλιό μονοπάτι, το όποιο σχεδόν αμέσως χάθηκε κι αυτό, όπως χαμένες και ξεχασμένες είναι και οι ιστορικές διαδρομές των ανθρώπων και των κτισμάτων που υπήρξαν και έζησαν εδώ.