Κοιμήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος

"Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ, την ψυχήν

του δούλου σου, ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη, ου

στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος"

Για Εκείνον που πάλεψε και συμφιλιώθηκε με τον θάνατο

και για όσους ακόμη συνεχίζουν τον αγώνα τους...μια λάμψη ελπίδας και ένα φως αναστάσιμο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΑ ΚΟΜΙΑΝΟΥ

Προ λίγων ημερών είχα τη μεγάλη τιμή και χαρά να βρεθώ στο σπίτι της αγαπητής μου δασκάλας των καλλιτεχνικών στα γυμνασιακά μου χρόνια, της κ. Άριας Κομιανού. Μιας καλλιτέχνιδας-χαράκτριας εξαιρετικής αλλά προπάντων ενός ανθρώπου ευγενούς με ατελείωτα αποθέματα καλοσύνης και χριστιανικής αλληλεγγύης, σπάνιο φαινόμενο για τη σημερινή μας εγωκεντρική και υλιστική εποχή. Στην πολύωρή μας συνομιλία μου εκδήλωσε την αγάπη της για το νησί της Ζακύνθου αλλά και τις συνεργασίες που είχε και τα έργα που αφορούν το νησί. Επιθυμία της ήταν να μάθει για τον άγιο Αλύπιο και να έχει μια φωτογραφία του ναού. Της υποσχέθηκα ότι θα έχει αρκετές και την παρότρυνα με αφορμή φωτογραφίες που θα τις στείλω από τα εκκλησιαστικά μνημεία μας να τα αποτυπώσει-χαράξει με την τέχνη της έτσι όπως εκείνη γνωρίζει. Εμείς όλοι περιμένουμε… Όσιος Αλύπιος ό Κιονίτης

" Ήταν από την Αδριανούπολη της Παφλαγονίας και έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ. . Ή παράδοση αναφέρει ότι, όταν θα γεννιόταν ο Αλύπιος, η μητέρα του είδε σε όνειρο να κρατάει ένα λευκό αρνί που στα κέρατά του ήταν τρεις αναμμένες λαμπάδες, που σήμαινε τις αρετές που θα είχε το παιδί που θα γεννιόταν. Οι γονείς του έδωσαν στον Αλύπιο χριστιανική ανατροφή. Είχε μεγάλη περιουσία, την οποία δαπάνησε στους φτωχούς και πάσχοντες της περιοχής του. Διότι ευχαρίστησή του ήταν να εκπληρώνει το νόμο του Θεού, που προτρέπει τους χριστιανούς να είναι "συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαχνοι, φιλόφρονες". Δηλαδή να συμπαθούν και να συμμετέχουν στις λύπες των αδελφών τους, να αγαπούν σαν αδελφούς τους συνανθρώπους τους, να έχουν πονετική και τρυφερή καρδιά και να είναι περιποιητικοί και ευγενείς. Ο Αλύπιος, αφού έμεινε πάμφτωχος, αποσύρθηκε στην έρημο, όπου έκανε ασκητική ζωή. Πληροφορίες αναφέρουν ότι έμεινε πάνω σε ένα στύλο 50 (κατά άλλους 53 χρόνια) για λόγους άσκησης και κάτω από διάφορες καιρικές συνθήκες. Η φήμη της αρετής του έφερε κοντά στον Αλύπιο και άλλες ψυχές, πού ζητούσαν ειρηνικό καταφύγιο. Στους ανθρώπους αυτούς υπήρξε φιλόστοργος πνευματικός πατέρας, και τους καθοδηγούσε με τις συμβουλές του και τους στήριζε με το παράδειγμά του. Κοιμήθηκε το έτος 608, αφού έζησε 100 χρόνια, κατά άλλους 120."

ΕΓΓΛΕΖΙΚΑ ΜΝΗΜΑΤΑ

Χρόνια τώρα κάθε φορά που επισκέπτομαι το χώρο του εγγλέζικου κοιμητηρίου, αισθάνομαι όταν περιδιαβαίνω τη σιδερένια πόρτα του να σταματά ο χρόνος και σε έναν ασφυκτικά μικρό χώρο να είναι μαζεμένος και να συνοστίζεται ένας ολόκληρος τουλάχιστον αιώνας, αυτός της περιόδου της αγγλοκρατίας. Είναι συγκινητικό να διαβάζει κανείς στα επιτύμβια επιγράμματα ποιήματα γεμάτα ρομαντισμό, κάνοντάς σε να παραγκονίζεις εκείνη την ώρα τη βιαιότητα του κατακτητή αλλά και να γεμίζεις θλίψη όταν οι ηλικίες που συναντάς είναι από μερικών μηνών και οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι, που άφησαν την τελευταία τους πνοή μακριά από την πατρίδα τους σε ετούτο το όμορφο νησί. Αξίζει αυτή η χρονομηχανή και η κιβωτός της τέχνης, με μνημεία μαρμάρινα και πέτρινα σημαντικά να διατηρηθούν και να προφυλαχθούν.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΤΗΣ ΣΤΟ ΣΚΟΠΟ

Δυστυχώς από τις φωτογραφίες του π. Καποδίστρια του 1981 μέχρι σήμερα είναι εμφανής η συνεχής καταστροφή του μνημείου. Αντιπαραβαλλώ τις παλιές από το blog του, με φωτογραφίες που τράβηξα το 2006 για του λόγου το αληθές.

ΤΟ "ΟΛΥΜΠΙΟΝ" ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΟΡΑΒΔΗ

Με το όνομα αυτό αναφέρεται σε μαρμάρινη επιγραφή, που είχε χρυσωθεί από τον ζωγράφο Πλαίσα Νίκα ο πύργος των αδελφών Δημητρίου και Αντωνίου Αμπελοράβδη. Οι ζακυνθινοί όμως τον αποκαλούσαν από τότε που χτίστηκε στις αρχές του 20ου αι. ο πύργος του Αμπελοράβδη. Ο Δημήτριος διδάκτωρ της Νομικής του πανεπιστημίου Αθηνών, μαζί με τον αδελφό του δημιούργησαν τραπεζικό οίκο και ασχολήθηκαν με το εμπόριο, το οποίο και τους απέφερε πολλά κέρδη, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν μεγάλη περιουσία. Ο πύργος που έφτιαξαν στον Καληπάδο χτίστηκε σε έναν υπερυψωμένο χώρο που δεσπόζει στην περιοχή και άνηκε στην αρχοντική οικογένεια Βούλτσου. Ο μακαριστός παππούς μου, ο οποίος έζησε δίπλα στο παλιό αρχοντικό μου είχε πει ότι άκουγε τους παλαιοτέρους να λένε ότι η αρχόντισσα Βούλτσου έκανε μπάνιο με γάλα. Μια μαρτυρία ενδεικτική του τρόπου ζωής των παλαιών ευγενών της Ζακύνθου, για αυτό και την καταθέτω εδώ. Σημαντικές ακόμη είναι οι μαρτυρίες που μου είχε δώσει για το κτίσιμο του καινούργιου κτιρίου, του πύργου, ο οποίος από τα παιδικά μου χρόνια υπήρξε πόλος έλξης, περιέργειας και εξερεύνησης, μιας και όπως σας προανέφερα δίπλα ακριβώς είναι το σπίτι των συγγενών μου. Μου είχε πει λοιπόν ότι συμμετείχε και αυτός όταν ήταν νεαρός στην οικοδόμησή του και θυμόταν τον αφέντη Αμπελοράβδη όπως τον έλεγαν, σε γεροντική ηλικία και με πολλά προβλήματα υγείας, να τους θαυμάζει που στο μεσημεριανό έτρωγαν ψωμί και ωμό κρεμμύδι και να ζηλεύει την υγεία και τα νιάτα τους. Ακόμη μου είχε πει ότι είχε συμμετάσχει σαν κομπάρσος στην προσεισμική ταινία «ο Κόκκινος Βράχος» του Ξενόπουλου, που είχαν γυριστεί κάποια πλάνα στη μαΐστρα, στο ξέπορτο και στον τότε κήπο του αρχοντικού. Μου είχε μιλήσει επίσης για την αυστηρότητα του σκηνοθέτη και των άλλων παραγωγών στους φτωχούς χωρικούς της περιοχής που είχαν πάρει μέρος. Μια συμπεριφορά μιας άλλης εποχής που τότε ο κόσμος την δεχόταν… μιας εποχής όμως όχι και τόσο μακριά. Στο χτίσιμο λοιπόν της εξοχικής του κατοικίας ο Αμπελοράβδης δεν έδειξε καμία φειδώ στα έξοδα της διακόσμησης, παρόλο που ο ίδιος έχω ακούσει ότι είχε … καβούρια στην τσέπη. Ο Δημήτριος Πελεκάσης είχε ζωγραφίσει τους θαυμάσιους γοτθικίζοντες υαλοπίνακες, τα σχέδια όλα, του σπιτιού του ξέπορτου, των πορτονιών, των κάγκελων, όλα είχαν έρθει από την Αγγλία, μέχρι και η εσωτερική ξύλινη σκάλα, όπως μου είχε πει ο νόνος μου. Μπροστά στην κύρια είσοδο βρίσκονταν στην αυλή ένα ηλιακό ρολόι, που οι χαραγμένοι λατινικοί χαρακτήρες του όταν ήμουν μικρός με δυσκόλευαν να κατανοήσω τι ήταν αυτή η πέτρινη πλάκα, ένα πέτρινο σκαλιστό οικόσημο (δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά από φώτο του 1997, ίσως κάποιος κάπου να το συναντήσει να διακοσμεί το σπίτι το πιθανότερο κάποιου νεόπλουτου), καθώς και αγάλματα στο ξέπορτο. Όλα συν τω χρόνω κλάπηκαν. Το Ολύμπιον λοιπόν, όπως ονομάστηκε από τους κτήτορες, στη μαρμάρινη επιγραφή αναφέρεται ότι οικοδομήθηκε το 1928, αλλά κανείς δεν πρόλαβε να κατοικήσει μιας και όλοι κοιμήθηκαν. Στη συνέχεια τα πάντα πουλήθηκαν και οι σεισμοί επέφεραν το σημερινό τραγικό αποτέλεσμα, όπου παρόλο που ανήκει στα προστατευόμενα νεώτερα μνημεία όλοι περιμένουμε να σωριαστεί τελείως, μένοντας μόνοι με τα φαντάσματα των τύψεών μας και το ρητορικό αναπάντητο μάλλον, γιατί.

ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ...

Ένας ωραίος άνθρωπος έφυγε…Στις 10 Ιανουαρίου 2008 έκλεισε τα μάτια οριστικά και αναπαύτηκε μια από τις πιο ευγενικές μορφές που έχω ποτέ συναντήσει. Ήταν μεγάλη ευτυχία να γνωρίσω την κυρία Αγγελική- Διονυσία Ζώη, έστω το τελευταίο διάστημα της ζωής της και πρέπει να ομολογήσω ότι κάθε φορά που συνομιλούσαμε είχα την εντύπωση ότι απέναντί μου βρισκόταν όχι μια σεβαστή για την ηλικία και την αρχοντιά της γυναίκα αλλά ένας επίγειος άγγελος. Διακαής ήταν η επιθυμία της για πνευματικές συνομιλίες και θυμάμαι συνεχώς να μου λέει «άνω σχώμεν τας καρδίας», εννοώντας ότι η σκέψη της βρισκόταν στα επουράνια και όχι στα εγκόσμια που πλουσιοπάροχα ηλικιακά έζησε. Δεν μπορώ ακόμη να ξεχάσω τις αφηγήσεις της για τον άγιο Διονύσιο και το πνευματικό της δέσιμο με τη Μονή του Αγίου Διονυσίου, όπως επίσης συγκινητικός ήταν και ο πηγαίος σεβασμός για την ιεροσύνη, μιας και παρόλα τα προβλήματα κινητικότητας που τα χρόνια είχαν δημιουργήσει, σηκωνόταν και με ασπαζόταν κάθε φορά που με έβλεπε. Σήμερα, 12 Ιανουαρίου ήταν η εξόδιος ακολουθία προς τα άνω, τα οποία με υπομονή και πλησμονή καρτερούσε. Εμείς θα σε μνημονεύουμε, ευελπιστούμε κι εσύ να μας θυμάσαι από εκεί…

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΟΦΑΔΩΝ

η εξωτερική είσοδος...

η λιτή...
παράθυρα του ναού... το εσωτερικό...
το τέμπλο...το κιβώριο...στα άλλα πατώματα...Τα Στροφάδια, ο χαμένος παράδεισος, ο καθρέπτης της αποξένωσής μας, η αποστροφή και η αδιαφορία για τον πολιτισμό μας, τί από όλα;
Οι παλιές αυτές φωτογραφίες ας κάνουν τον καθένα μας να συλλογιστεί για την ένοχη αδιαφορία του και να γίνουν ένα κίνητρο ούτως ώστε να βρεθούμε συνοδοιπόροι στις μέχρι τώρα μοναχικές προσπάθειες του Μητροπολίτη μας κ.κ. Χρυσοστόμου, ο οποίος χρόνια προσπαθεί για την αναστύλωση της Μονής.

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΛΗΜΑΤΟΒΕΡΓΕΣ

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΡΑΚΑ

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ 7-2-2006

Κι όμως εδώ είναι ορεινή Ζάκυνθος