Στο παλιομονάστηρο της Σπηλαιώτισσας [ΙΙ]

Φτάνοντας στη ρεματιά δεν συναντήσαμε νερό, γοητευμένοι όμως από την ομορφιά της βλάστησης, ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε στην απέναντι πλαγιά, όπου ομολογουμένως οι δυσκολίες ήταν περισσότερες, μιας και ήταν πιο απότομη με πολλά φερτά υλικά και άρα πιο επικίνδυνη. Προτού φτάσουμε στον προορισμό μας περάσαμε μπροστά από μια άλλη μικρή σπηλιά, όπου από τις άκρες τις οροφής έτρεχαν συνεχώς σταγόνες νερού, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της κατάλληλης βλάστησης. Σε όλες τις διαδρομές ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η ποικιλία των μανιταριών που συναντήσαμε.