ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

"ΣΕ ΤΟΝ ΑΦΘΑΡΤΟΝ ΜΟΝΑΡΧΗΝ,

ΔΟΣ ΑΝΥΜΝΕΙΝ, ΔΟΣ ΑΕΙΔΕΙΝ,

ΤΟΝ ΑΝΑΚΤΑ ΤΟΝ ΔΕΣΠΟΤΗΝ,

ΔΙ΄ ΟΝ ΥΜΝΟΣ, ΔΙ΄ΟΝ ΑΙΝΟΣ
ΔΙ΄ΟΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΧΟΡΕΙΑ,

ΔΙ΄ΟΝ ΑΙΩΝΕΣ ΑΠΑΥΣΤΟΙ,

ΔΙ΄ΟΝ ΗΛΙΟΣ ΠΡΟΛΑΜΠΕΙ

ΔΙ΄ΟΝ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΕΛΗΝΗΣ,

ΔΙ΄ΟΝ ΑΣΤΡΩΝ ΜΕΓΑ ΚΑΛΛΟΣ,
ΔΙ΄ΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΣΕΜΝΟΣ
ΕΛΑΧΕ ΝΟΕΙΝ ΤΟ ΘΕΙΟΝ,
ΛΟΓΙΚΟΝ ΖΩΟΝ ΥΠΑΡΧΩΝ "(αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος) Τι άλλο θα μπορούσε να προσθέσει κανείς για το ανατέλλων 2008 ύστερα από... όλα αυτά, μόνο σιωπή και απόλαυση... μέσω της ύλης στην πνευματική της διάσταση, όπως η φύση σύμπασα ξέρει να υμνεί. Σαν τα πουλιά τα ταξιδιάρικα εύχομαι να φεύγουν οι λύπες και οι στενοχώριες και η μιζέρια και να ανετέλλει το Φώς στη θέση τους όπως Εκείνο γνωρίζει και οικονομεί. Καλή χρονιά!

ΜΙΑ ΑΧΤΙΔΑ ΦΩΤΕΙΝΗ…

μέσα από μια όμορφη συναυλία ανέτειλε απόψε μες στο ζοφερό καιρό που διανύουμε, στον ιστορικό χώρο της εκκλησίας του αγίου Μάρκου στην ομώνυμη πλατεία της Ζακύνθου, όπου εκτελέστηκαν από το Διονύση Μπουκουβάλα έργα εκκλησιαστικού οργάνου. Ιδιαίτερα μας συγκίνησαν οι αυτοσχεδιασμοί του. Και του χρόνου…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΟΛΙΤ. ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΗΓΑΔΑΚΙΩΝ ΙΡΙΔΑ

Κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες απο τον πολιτιστικό σύλλογο Ίριδα το πρώτο τους ημερολόγιο. Τα κείμενα και την επιμέλεια είχε ο π. Διονύσιος Λυκογιάννης, Ιεροκήρυξ της Μητροπόλεώς μας και πρώην εφημέριος των Πηγαδακίων.
"Πηγαδάκια Ιστορία-Τέχνη

Στο κέντρο σχεδόν της Ζακύνθου και μέσα στον εύφορό της κάμπο βρίσκεται το χωριό Πηγαδάκια. Ο παλιός συνοικισμός, για τον οποίο υπάρχουν αναφορές ήδη από το 1516 , βρισκόταν χτισμένος όπως και όλα τα χωριά της Ρίζας, ψηλά στην πλαγιά του βουνού Κακή Ράχη. Από τον 19ο αι. κυρίως και μέχρι σήμερα, άρχισε το χωριό να επεκτείνεται προς τον κάμπο όπου βρίσκεται και η κύρια οικονομική δραστηριότητα των κατοίκων.
Το όνομα Πηγαδάκια οφείλεται στις θειούχες πηγές που διαθέτει η περιοχή, ενώ σήμερα διατηρούνται κάποια λιγοστά μνημεία του παρελθόντος που καταδεικνύουν την αγροτική κυρίως ενασχόληση αλλά και την πολιτιστική παράδοση των ντόπιων.
Εδώ και μερικά χρόνια λειτουργεί το Βερτζάγειο λαογραφικό μουσείο και το 2007 ιδρύθηκε ο πολιτιστικός σύλλογος Ίριδα, με σκοπό τη δημιουργία, ανάπτυξη και προώθηση πολιτιστικών δραστηριοτήτων, που θα συμβάλλουν στην καλυτέρευση της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Από τα ελάχιστα σωζόμενα λείψανα του παρελθόντος είναι τα ερείπια του αρχοντικού Μερκατη με την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπη, η πηγή Νερόκηπος του 19ου αι. και βεβαίως οι διάφοροι ναοί της περιοχής. Από αρχειακές μαρτυρίες αναφέρονται περίπου δώδεκα εκκλησίες και σήμερα σε λειτουργική κατάσταση βρίσκονται τρεις.
Ιερός ενοριακός ναός Αγ.Βαρβάρας, Παναγίας Αμολύντου, Βλαχέραινας και Αγ.Ιωάννου του Θεολόγου
Μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953 οι περισσότεροι καλλιτεχνικοί θησαυροί των ναών των Πηγαδακίων στεγάσθηκαν σε μια νέα εκκλησία, μιας και δεν υπήρχε τότε η οικονομική δυνατότητα επισκευής των ερειπίων που άφησε ο σεισμός.
Στον κεντρικό τρίκλιτο ενοριακό ναό βρίσκεται το περίφημο ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο της Παναγίας Αμολύντου (τέλη 17ου αι. ) και στα πλαϊνά κλίτη μέρος του τέμπλου της Αγίας Βαρβάρας, σκαλισμένο το 1845 από τον Σπυρίδωνα Τορτορέλη. Το σε κρητοβυζαντινό ύφος τέμπλο της Αμολύντου, με τις εικόνες του ιερέα Αναστασίου Κουτρούλη και τους ιδιαίτερα στολισμένους αγγέλους των βημοθύρων του, το καθιστούν ένα από τα καλύτερα σωζόμενα δείγματα ξυλογλυφίας αλλά και διακοσμήσεως της περιόδου αυτής στη Ζάκυνθο. Από τις σημαντικές εικόνες που βρίσκονται στο ναό πέρα από το εικονογραφικό σύνολο του Κουτρούλη, είναι η δεσποτική εικόνα του Χριστού, άγνωστο μέχρι τώρα και μοναδικό στο νησί έργο του κρητικού ιερέα Νικολάου Κάλμπου (17ος αι. ), η εικόνα της Παναγίας Αμολύντου και αυτή μοναδικό ενυπόγραφο έργο του Ιωάννη Γιατρά (17ος αι. ), η άλλοτε δεσποτική εικόνα της Παναγίας της Βλαχέραινας (17ος αι. ) και η εικόνα του Αγ. Ελευθερίου (18ος αι. ). Αξιοσημείωτα είναι τα έργα αργυρογλυπτικής που φυλάσσονται στο ναό, όπως οι ασημένιες επενδύσεις της εικόνας της Παναγίας Αμολύντου (18ος αι.), των Ευαγγελίων του 18ου και 19ου αι. και οι κανδήλες, δημιουργίες των Τζουάνε Μαργαρώνη, Γεωργίου Αρβανιτόπουλου και Διονυσίου Βερτζάγια
Ιερός ναός Αγίου Παντελεήμονα
Μετά τους σεισμούς του 1953 το μετόχι αυτό της Μονής Σπηλαιώτισσας ξανακτίστηκε μικρότερο σε μέγεθος από Πηγαδακιώτες στην προϋπάρχουσα θέση του. Το περίφημο τέμπλο του 17ου αι. βρίσκεται σήμερα στο χωριό Αγαλάς και οι καλλιτεχνικοί του θησαυροί, εκτός από την εικόνα του Αγ. Παντελεήμονα, ένα ζευγάρι υποθυρίδων και τέσσερις ξυλόγλυπτους δράκοντες από την άνω ζώνη του τέμπλου, είναι σκορπισμένοι σε διάφορες εκκλησίες της Ζακύνθου. Ο ναός αποτελεί κυρίως την ημέρα της εορτής του Αγίου πόλο έλξης των Ζακυνθίων εξαιτίας της περίπτυστης εικόνας του Αγίου Παντελεήμονα, ενώ ιδιαιτερότητα αποτελεί η βάση της αγίας Τράπεζας η οποία βρίσκεται στο στόμιο μιας από τις θειούχες πήγες της περιοχής.

Αρχιμανδρίτης
Διονύσιος Λυκογιάννης"

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Μια όμορφη συναυλία με ήχους της Αναγέννησης, του Μπαρόκ και της προκλασικής εποχής, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου του Μεγαλομάτη στο Σκουλικάδο. Παρόλο που το ύφος της μουσικής θα ταίριαζε σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον της ανάλογης περιόδου, η υπέροχη νεοκλασικίζουσα με απόηχους ροκοκό φρεσκοσυντηρημένη διακόσμηση του ναού με το χαμηλό φωτισμό να πυρώνει τα βλαστικά και άνθινα μοτίβα του ξυλόγλυπτου επιχρυσωμένου τέμπλου, καθώς και οι φλαμανδίζουσες χρωματικές αποχρώσεις των εικόνων του Πλαίσσα, δημιουργούσαν όμορφα συναισθήματα που σε ταξίδευαν σε άλλη εποχή. Ακούστηκαν έργα των C. Gervaise, G. F. Handel, A. Corelli, G. Ph. Telemann κ. α .
Συγχαρητήρια σε όλους όσους μας χάρισαν αυτές τις στιγμές.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

(έστω και με φτωχά οικονομικά μέσα η αγάπη και το φιλότιμο του Προέδρου και του πολιτιστικού συλλόγου στα Πηγαδάκια κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ζεστό εορταστικό περιβάλλον, σε αντιδιαστολή με άλλες, αλλα άψυχες διακοσμήσεις, που μόνον αποστροφή δημιουργούν. Δείτε με τι προσήλωση παρακολουθεί η γάτα τους ακίνητους πρωταγωνιστές! )

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ..
Τις τελευταίες ημέρες κυριάρχησαν μες στο ζοφερό και δύσοσμο τεχνητό μας περιβάλλον, ευτυχώς οι παιδικές σχολικές εορτές εν όψει των Χριστουγέννων. Γιορτές που μας ξελάφρωσαν από την αγχώδη μας βιωτή και μας πλημμύρισαν με την αθωότητα, τον αυθορμητισμό, τη χαρά, την αισιοδοξία, την ελπίδα για ένα αυριανό ζεστό ξημέρωμα Της Εορτής που έρχεται και που κάθε

μέρα ευελπιστώ να είμαστε όλοι δεκτικοί της επισκέψεώς Της. Χαρίζω αυτές τις όμορφες στιγμές από τις σχολικές εορτές στον Καληπάδο και στα Πηγαδάκια όπου με προσκάλεσαν να παρευρεθώ, ευχαριστώντάς τους κι από εδώ για τις στιγμές που μου

χάρισαν, σε όλους και ιδιαίτερα στον αγαπητό μου Μπάμπη Πυλ..

"ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ"

του συγγραφέα Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ

Στο από πάρα πολλά χρόνια γνωστό Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου παίζεται φέτος μια ξεχωριστή παράσταση του γνωστού λογοτέχνη και θεατρικού συγγραφέα Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ. Από τα γυμνασιακά μου χρόνια θυμάμαι πως δεν έλειπα από καμία σχεδόν θεατρική παράσταση που ανέβαινε στη μικρή αυτή σκηνή στο κέντρο των Αθηνών στην Πλάκα, μιας και λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν το σχολείο που πήγαινα και η περιοχή μου ήταν ιδιαίτερα οικία. Από την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τον χώρο θυμάμαι με γοήτευσε το φιλικό, ανθρώπινο και ζεστό περιβάλλον, η αμεσότητα της επαφής με τους ηθοποιούς, μιας και τα πρώτα καθίσματα βρίσκονται πάνω στην σκηνή, σαγηνευτική όμως ήταν και η παρουσία της αείμνηστης συζύγου του Σ. Ευαγγελάτου, Λήδας Τασοπούλου, με την επιβλητική αρχαιοελληνική παρουσία της στην σκηνή…
Στον ίδιο χώρο μπόρεσα ύστερα από αρκετά χρόνια να δω μια παράσταση με μεταφυσικές αναζητήσεις, που έχει να κάνει με τα ερωτήματα και τα προβλήματα όλων των ανθρώπων και των σχέσεων μεταξύ τους. Ένα έργο αισιόδοξο που σίγουρα τον κουρασμένο, αγχωμένο, λυπημένο, δυστυχισμένο, εγωιστή, και γενικότερα προβληματικό σημερινό άνθρωπο θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα. Αφήνω όμως πληροφορίες που συνέλεξα από το διαδύκτιο να μιλήσουν για τον συγγραφέα και το έργο, καθώς και μια συνέντευξη της εκπληκτικής Δήμητρας Χατούπης.
«Ο συγγραφέας: Μαθητής του Μπερνάρ Σω και του Σασά Γκιτρύ ο Σμιτ είναι ο σημαντικότερος θεατρικός συγγραφέας της Γαλλίας την τελευταία 10ετία. Τα έργα του ανεβαίνουν σε όλες τις θεατρικές σκηνές του κόσμου και έχει τιμηθεί με το 'Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου' για το σύνολο του έργου του.»
«το θέατρο ως μεταφορά του κόσμου, το χιούμορ ως γέφυρα με το υπερβατικό, εικόνες έξω από το μύθο, πολύπλοκα παιχνίδια με αληθινά και ψεύτικα στοιχεία είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που διατρέχουν τον Επισκέπτη του Ερίκ-Εμανουέλ»
«Ο Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ είναι από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους συγγραφείς στο γαλλόφωνο θέατρο και λογοτεχνία. Το 1991 έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με το θεατρικό έργο «Η Δίκη του Δον Ζουάν», το οποίο εκτός από τη Γαλλία ανέβηκε και σε όλες τις σημαντικές θεατρικές σκηνές του κόσμου. Το 1994 με το θεατρικό «Ο Επισκέπτης» κέρδισε τέσσερα βραβεία Μολιέρου και την καθολική αποδοχή. Το 2004 η κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματός του «Ο κύριος Ιμπραήμ και τα λουλούδια του Κορανίου» σημείωσε επιτυχία σε όλον τον κόσμο και έφερε ξανά στο προσκήνιο τον Ομάρ Σαρίφ, ο οποίος μάλιστα για την ερμηνεία του κέρδισε το βραβείο Σεζάρ. Η ΟΝΤΕΤ ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ είναι η πρώτη ταινία του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ από τη θέση του σκηνοθέτη στην οποία υπογράφει επίσης το σενάριο.»

«Το αναγνωστικό κοινό γνωρίζει τον συγγραφέα Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ χάρη στην οξυδέρκεια, τον σαρκαστικό χαρακτήρα της έκφρασής του, τον αντισυμβατικό τρόπο με τον οποίο επιδιώκει τη διαπραγμάτευση των θεμάτων του, τα ερωτήματα που θέτει, τις απαντήσεις που υποβόσκουν πίσω από τις λέξεις, εν γένει την επίκληση της ανθρώπινης ύπαρξης για το είναι και το φαίνεσθαι της σύγχρονης εποχής. «Ο καλλιτέχνης πρέπει πάντοτε να επανεισάγει πολυπλοκότητα και αντίφαση σ' ένα σύμπαν που εμφανίζεται απλό», λέει ο Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ Αλσατός στην καταγωγή (γεννήθηκε το 1960), με σπουδές στη Φιλοσοφία και με πανεπιστημιακή καριέρα που την εγκατέλειψε για ν' ασχοληθεί με το θέατρο και τη λογοτεχνία, ο Σμιτ έχει πετύχει τη διεθνή καταξίωση ως ένας από τους κορυφαίους Γάλλους δημιουργούς των τελευταίων χρόνων. Καθόλου τυχαία έχει βραβευτεί με διακρίσεις (όπως με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου της Γαλλικής Ακαδημίας), τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε τριάντα πέντε γλώσσες, ενώ το ανέβασμα των θεατρικών έργων του θεωρείται -εκ προοιμίου- αντικείμενο συζήτησης και αδιαμφισβήτητο καλλιτεχνικό γεγονός.
Ο Σμιτ ζει στις Βρυξέλλες, απολαμβάνει την εκτίμηση του κοινού και των κριτικών, είναι ιδιαίτερα παραγωγικός (μυθιστορήματα, νουβέλες, θεατρικά, δοκίμια, μεταφράσεις). Ωστόσο, στα ελληνικά κυκλοφορεί μικρό μέρος του έργου του: «Πού πάει η φλόγα όταν σβήνει;», «Αγαπητέ Θεέ», «Ο κύριος Ιμπραήμ και τα άνθη του Κορανίου», «Μικρά συζυγικά εγκλήματα» (όλα στις εκδόσεις «Opera»), «Η άλλη εκδοχή» («Καστανιώτης»), «Το κατά Πιλάτον Ευαγγέλιο» («Περίπλους»). Οταν ο ίδιος αυτοσυστήνεται, στο βιογραφικό του προσθέτει τους χαρακτηρισμούς «τεμπέλης» αλλά και «ρέμπελος», «αριστερός», «αρνητής των έτοιμων ιδεών» και «συχνά βίαιος». Το τελευταίο βιβλίο του «Η ζωή μου με τον Μότσαρτ» («Opera») αποτελεί αφιέρωμα στον κορυφαίο μουσουργό με αφορμή την επέτειο των 250 χρόνων από τη γέννησή του και μια πρώτης τάξης ευκαιρία για όσους δεν γνωρίζουν τη γραφή του. Πρόκειται για επιστολές που απευθύνονται προς τον Μότσαρτ με στόχο να διεγείρει τον προβληματισμό γύρω από την έννοια της τέχνης, τον έρωτα, τη φαντασία, τη δύναμη της παύσης και της σιωπής, τον ήχο της ύπαρξης. Κάπου γράφει: «Τις αντιδράσεις του σώματος και της ψυχής μου τις υφίσταμαι· δεν τις ελέγχω. Περνούν σε μένα, μέσα από μένα, χωρίς εμένα... Κι ωστόσο, είμαι εγώ»
«Με ένα παράξενο ρόλο συμμετέχει φέτος η γνωστή πρωταγωνίστρια Δήμητρα Χατούπη στο «Ξενοδοχείο των δύο Κόσμων» που ανέβασε ο Σπύρος Ευαγγελάτος στο Αμφι-Θέατρο. Συνάντησα την ηθοποιό και μου μίλησε για την παράσταση και το έργο. - Ο συγγραφέας είναι νέος, γαλλικής καταγωγής, το έργο γράφτηκε το 1999 και φέτος παίζεται στο Λονδίνο και στο Βερολίνο. Στα έργα του ασχολείται με θέματα μεταφυσικής, πράγμα συνηθισμένο τελευταία. Στο συγκεκριμένο έργο η αναζήτηση του είναι ποιοί είμαστε, τι υπάρχει πάνω από μας, αλλά με χιούμορ. Για πες μου την υπόθεση. - Βρισκόμαστε σε ένα ξενοδοχείο όπου μένουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κώμα, ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο. Εξ ου και το όνομα «Ξενοδοχείο των δύο Κόσμων». Υπάρχουν ενδιαφέροντες χαρακτήρες και στη διάρκεια της πλοκής αναπτύσσεται ένας πολύ μεγάλος έρωτας. Έτσι κλείνει το έργο. Τι είναι ο έρωτας. Μίλα μου για τον ρόλο σου. - Κάνω μια μυστηριώδη γυναίκα, τη γιατρό S, μοιραία τύπισσα, που είναι πολύ όμορφη για κάποιους και για κάποιους άλλους άντρας. Κάτι μεταξύ Θεού κι ανθρώπου, άνδρα και γυναίκας, λευκού και μαύρου, πολύ περίεργο πλάσμα. Ένας από τους καλύτερους ρόλους που έχω παίξει μέχρις στιγμής. Η δουλειά της είναι να οδηγεί τους ανθρώπους του ξενοδοχείου στο ασανσέρ. Όταν μπαίνει κάποιος στο ασανσέρ περιμένουν όλοι να δουν αν θα πάει επάνω ή κάτω. Επάνω πάει στους ουρανούς και κάτω στη γη. Κουβαλά μυστήριο. Αυτή ξέρει, αλλά δεν αφήνει κανέναν να καταλάβει τι ξέρει. Προσπαθεί να τους κάνει να φιλοσοφήσουν τη ζωή τους, τι έχουν κάνει και πως θα συνεχίσουν αν επανέλθουν σ' αυτήν. Βρίσκει μια αφορμή και λειτουργεί πάρα πολύ ανθρώπινα. Δίνει μια άλλη διάσταση στο έργο που έχει στοιχεία μαύρου χιούμορ.»
«Η πίστη είναι μια μικρή φλόγα που κι αν ακόμη δεν μπορεί να φωτίσει τίποτα, μπορεί να ζεστάνει».Εχετε φλομώσει από έργα και παραστάσεις, που ο λόγος και η εικόνα τους σας μαυρίζουν την ψυχή; Με κυνισμό, διαστροφές, ωμότητα, μηδενισμό στο όνομα της επικαιρότητας και του μοντερνισμού;Ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ, βρίσκεται στην αντιπέρα όχθη. Διαθέτει ανθρωπιά, στοχασμό, χιούμορ, απλότητα, συγκίνηση, ευρηματικότητα. Υποκλίνεται στα ερωτήματα, στο μυστήριο της ζωής. Το βλέπουμε στα δυο έργα του, που παίζονται στην Αθήνα σε δυο ενδιαφέρουσες μεταφορές :Στο «Ξενοδοχείο των δύο κόσμων», σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, στο Αμφιθέατρο δημιουργεί έναν παράξενο χώρο αναμονής, όπου αιωρούνται κάποιοι μεταξύ ζωής και θανάτου. Με λεπταίσθητες υπαρξιακές και μεταφυσικές αποχρώσεις, με πινελιές χιούμορ, με διαυγή διάλογο βάζει την ελπίδα, τον έρωτα, την αυτοθυσία να απαλύνουν το χρόνο, να διαστέλλουν τη στιγμή κόντρα στη ματαιοδοξία και αδιαφορία»

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΣΙΓΟΥΡΟΣ
Ο Δραγανίγος Σιγούρος, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Ζακύνθου, γεννήθηκε το 1547 και σε ηλικία 18 ετών εκάρη μοναχός της μονής των Στροφάδων λαμβάνοντας το όνομα Δανιήλ και μετονομάσθηκε σε Διονύσιο προς τιμήν του πολιούχου των Αθηνών Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, όταν χειροτονήθηκε επίσκοπος Αιγίνης. Επιστρέφοντας στη Ζάκυνθο εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι της Αναφωνήτριας ως Ηγούμενος μέχρι την κοίμησή του το έτος 1622. Το λείψανό Του μεταφέρθηκε στα Στροφάδια όπου ετάφη για να βρεθεί ακέραιο και μυροβόλο κατά την ανακομιδή του και να τοποθετηθεί τελικά σε περίοπτη θέση στον πρόναο του καθολικού της μονής. Το 1703 έγινε η αγιοποίησή από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και ύστερα από την πειρατική λεηλασία του 1717 επέστρεψε το σκήνωμά Του οριστικά στην πόλη της Ζακύνθου.

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΕΣ ΧΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΦΟΛΟΗΣ

Το μοναδικό, επίπεδο δάσος της Ελλάδας, έκτασης 218.000 στρεμμάτων, αποτελείται από σπερμοφυή βελανιδιά και είναι ενταγμένο στο δίκτυο ΝΑΤURA 2000 λόγω της σπουδαιότητάς του, η οποία εκτιμάται από την αρχαιότητα.Συνορεύει ανατολικά με τον ποταμό Ερύμανθο, δυτικά με το χωριό Σιμόπουλο και νότια με τα χωριά Νεμούτα, Λάλα και Δούκα.
Κατά την αρχαιότητα η δρυς ήταν αφιερωμένη στο Δία και εθεωρείτο έμβλημα δύναμης. Την σχετίζανε με τις νύμφες.

Τις Δρυάδες Νύμφες , που ζούσαν μέσα στα δέντρα, και που χαίρονταν με την βροχή κι έκλαιγαν όταν οι βελανιδιές δεν είχαν φύλλα, και πέθαιναν, όταν το δέντρο κοβόταν... Για αυτό και η ξύλευση της βελανιδιάς απαγορευόταν με ειδικούς νόμους. Η δρυς από τον Όμηρο ονομάστηκε «υψίκομος», φουντωτή, από τον Αισχύλο «προσήγορος», ομιλητική και από τον Σοφοκλή «πολύγλωσσος», πολύφωνη.

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ… Οχτώ Δεκεμβρίου 2005 γύρω στις 12 το μεσημέρι ήταν τότε που μια από τις πιο όμορφες εκκλησίες του νησιού μας έπαψε να υπάρχει, ο ναός της Αγίας Μαύρας στο Μαχαιράδο. Δύσκολο για μένα να γράψω ή έστω να κοιτάξω ξανά και να επαναφέρω στη μνήμη μου εικόνες και θύμησες που είχα απωθήσει προσπαθώντας να ξεχάσω…
Τί όμως? Πώς να ξεχάσει κανείς το μοναδικό ξυλόγλυπτο και επιχρυσωμένο τέμπλο, με τα μπαρόκ και νεοκλασικά του στοιχεία, έναν άψογο συνδυασμό, με τις σωστές αναλογίες, όπου η λεπτότητα των σκαλισμάτων και η λάμψη του στιλβωτού χρυσού σε έκανε να νομίζεις πως φλόγες πύρινες ξεχύνονταν από τον εσταυρωμένο του αετώματος μες στο πολύχρωμο από τα χρώματα των ελαιογραφιών σκοτεινό περίγυρό του, όταν πάμπολλες φορές το πνίξιμο των συναισθημάτων και το ξελάφρωμα της καρδίας έβρισκε διέξοδο σε κατανυκτικούς εσπερινούς και απόδειπνα με το ημίφως που αναδυόταν από τις μεγάλες ασημένιες, αν και νεότερες, κανδήλες του τέμπλου και των καθεδρών! Τους Ευαγγελιστές με τους Προφήτες και τον Χριστό να σε θωρούν από τα ξύλινα ζωγραφιστά ομοιώματά τους, έργα των Πελεκάσηδων, μες στις υπέροχες κόγχες τους να στέκονται στημένοι μες στο χωροχρόνο σαν να μην τους αγγίζει εκεί ψηλά τίποτε. Τίποτα από τα μίζερα, ποταπά, ευτελή και ανθρώπινα από αυτά που συνέβαιναν τριγύρω, παρά Αυτοί, μόνον υποδείκνυαν το δρόμο, τα γραφόμενά τους, καθοδηγώντας μας από τα γήινα στα επουράνια, από τα φθαρτά στα άφθαρτα, από την πεπτωκϋία ύλη στο άυλο, από το τέλος στο ατελές. (Ο τελευταίος στολισμός των Θεοφανείων, Ιανουάριος 2005)
Πώς να σβήσει κανείς από τη μνήμη του τα αισθήματα όταν την ώρα της ακολουθίας στεκόμενος στην Ωραία Πύλη και κοιτώντας στο εσωτερικό του ναού, το βλέμμα σου χανόταν θέλοντας και μη στα επιχρυσωμένα νεοκλασικά σκαλίσματα, στον πολύχρωμο γυναικωνίτη με τις τζελουτζίες, στην ουρανία με τους αγγέλους, τη μετάσταση της Θεοτόκου, την αγία Τριάδα τους Ευαγγελιστές, τις παλαιοδιαθηκηκές σκηνές, στους πλαϊνούς τοίχους με τις ναζαρηνές απεικονίσεις του βίου του Ιησού και εκεί στο βάθος σε μικρότερο μέγεθος ο βίος και τα μαρτύρια των αγίων Τιμοθέου και Μαύρας, με το θαύμα ιστορημένο της σωτηρίας του ναού από την έκρηξη της πυρίτιδας…, όλα αποδοσμένα από το αριστοτεχνικό χέρι και τον χρωστήρα του Σπυρίδωνα Πελεκάση και του υιού του Δημητρίου στα τέλη του 19ου αι.

                                    Και έπειτα γυρνώντας μέσα στο ιερό, προς την Ανατολή, ανεβαίνοντας το μικρό σκαλοπατάκι μπροστά από το ξυλόγλυπτο, επιχρυσωμένο και ζωγραφιστό κιβώριο, με έργα πάλι του Σ. Πελεκάση, ατενίζοντας το μοναδικό μαρμάρινο σκαλιστό αρτοφόριο και τη γλυκιά με γεμάτη χαρμολύπη έκφραση του Εσταυρωμένου, γινόσουν έμπλεος συναισθημάτων συντριβής, ταπείνωσης και μηδαμινότητας του σαρκίου αλλά και ταυτόχρονα της τιμής να θωρείς και να ακουμπάς τον Σεσαρκωμένο. Τι οξύμωρο και αντιφατικό, όπως τα πάντα σε τούτη τη ζωή!

Μετά, στη μεγάλη Είσοδο κρατώντας τα Τίμια Δώρα και περνώντας σιγά σιγά μπροστά από τις μεγαλοπρεπείς καθέδρες δεν μπορεί το μάτι εκφωνώντας την παράκληση, να μην σκύψει ικετευτικά πρώτα στην εικόνα της Παναγίας της Κυρίας των Αγγέλων από το ναό της Υπαπαντής, η οποία ακτινοβολούσε μες στην αργυρή επένδυση του 1815, ανταποδίδοντάς σου βλέμμα συγκατανευτικό και μειλίχιο και βεβαίως, στη συνεχεία τα μάτια σου μαγνητίζονταν από το διεισδυτικό βλέμμα της μορφής της αγίας Μαύρας. Ένα βλέμμα από δύο πελώρια μάτια όπου μέσα τους περικλείονταν, βρίσκονταν εγκλωβισμένα και αντανακλούνταν σαν καθρέπτης χιλιάδες ανθρώπινα δράματα, αρρώστιες, πόνος, θλίψη, θάνατος, αμαρτία, εξομολόγηση, μετάνοια, ίαση, ανάσταση, ευχαριστία, τάματα, χαρά, όλα σαν ένα μεγάλο δάκρυ το οποίο μόλις που κρατιόταν να μην ξεχυθεί σαν χείμαρρος απολυτρωτικός, δίδοντας σε εμάς την ευκαιρία ατενίζοντάς τα να ταυτιστούμε με αυτά και να αυτοκαθαρθούμε…

(Ότι απέμεινε από την εικόνα της Αγίας Μαύρας με τα τάματά της)

Μνήμες, μυρουδιές και ήχοι μοναδικοί, όπου το βίωμα από το άκουσμα έστω και από ένα cd του Requiem του Mozart, καθήμενος στην άκρη του κυρίως ναού μέσα σε απόλυτο σκοτάδι με μόνο φως αυτό των κανδηλιών, παραμένει ανεξίτηλο και βαθιά χαραγμένο στα εσώψυχα, μην μπορώντας να το εξαφανίσει τίποτα, ούτε ένα παρανάλωμα!

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ
Αυτός ήταν ο τίτλος του επιμορφωτικού προγράμματος που πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα από τις 15-19/ 10/2007, από το Π.ΙΝ.ΕΠ. Δυτικής Ελλάδας σε συνεργασία με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Η Μητρόπολη Ζακύνθου εκπροσωπήθηκε από τον Αρχιμανδρίτη Διονύσιο Λυκογιάννη, Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως, ενώ αντίστοιχες εκπροσωπήσεις στάλθηκαν από σχεδόν όλες τις Μητροπόλεις της Πελοποννήσου και των Ιονίων Νήσων. Παρόμοια προγράμματα έχουν ή θα πραγματοποιηθούν σε όλες τις πολιτικές περιφέρειες της χώρας μας με τις αντίστοιχες Μητροπόλεις τους.
Είναι πρόδηλο ότι η Ιεραρχία και η Πολιτεία αναγνωρίζουν, έστω και με καθυστέρηση από τα αλλά δυτικοευρωπαϊκά κράτη, ότι η προστασία των πολιτισμικών μνημείων με τις σύγχρονες αντιλήψεις, αφορά και τους άμεσους διαχειριστές και ιδιοκτήτες αυτών των μνημείων αλλά και αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας να επεμβαίνει στη διατήρηση, συντήρηση και προστασία αυτών όταν παρουσιάζεται ολιγωρία, η αδυναμία εκ μέρους του φορέα διαχείρισης, που στην προκειμένη περίπτωση είναι τα εκκλησιαστικά μνημεία και η ελλαδική εκκλησία. Οι γνώσεις που απεκόμισαν οι συμμετέχοντες ήταν πρωτόγνωρες, μιας και οι θεματικές ενότητες και η εκτενής παρουσίασή τους αφορούσαν θέματα άγνωστα εν πολλοίς, όπως την ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού στην Ελλάδα, την εκπαιδευτική προσέγγιση στοιχείων του υλικού πολιτισμού με εισηγητή τον Στάθη Γκότση, Ιστορικό και υπεύθυνο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών, την εξωτερική πολιτιστική πολιτική και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού διεθνώς με την κ. Σουλογιάννη, διευθύντρια των διεθνών σχέσεων του ΥΠ.ΠΟ. , τις βασικές αρχές προληπτικής και επεμβατικής συντήρησης αντικειμένων με την κ. Παπαδοπούλου, συντηρήτρια του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών και τέλος το θεσμικό πλαίσιο προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ελλάδα και διεθνώς, με τον κ. Πάντο, διευθυντή του Εθνικού Αρχείου Μνημείων του ΥΠ.ΠΟ. Σε όλους έγινε αντιληπτό και επισημάνθηκε η ανάγκη ανάπτυξης πρωτοβουλιών για την πρώτα από όλα προστασία των πολιτιστικών αγαθών, είτε άυλα ή υλικά είναι αυτά, και η υποχρέωση καταγραφής, συντήρησης, διατήρησης και ανάδειξης με την παράλληλη προστασία τους σύμφωνα με τους ισχύοντες διεθνείς νόμους, ούτως ώστε να εξακολουθήσουν να αναδεικνύουν την ανάγκη της ιστορικής τους δημιουργίας και της παγκόσμιας πλέον πολιτιστική τους συνεισφοράς, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και τις παραδόσεις των λαών που τα δημιούργησαν. Πρωτοπόρος μεταξύ όλων των Μητροπόλεων αναδείχθηκε η Μητρόπολη Ζακύνθου, μιας και είναι η μόνη από αυτές που συμμετείχαν όπου διατηρεί εδώ και πολλά χρόνια πρότυπο εργαστήριο συντήρησης έργων τέχνης με έντονη δραστηριότητα σε πολλούς τομείς και εδώ και ένα χρόνο έχει ξεκινήσει την ψηφιακή καταγραφή των εκκλησιαστικών ιερών κειμηλίων σε όλες τις ενορίες με τα παρεκκλήσιά τους, η οποία και συνεχίζεται.