Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πάνω από ένα χρόνο φτιάχνεται ο καινούργιος δρόμος Πλάνου Καλλιπάδου, ένα αναγκαίο έργο με διαπλάτυνση του παλιού δρόμου και με καινούργια χάραξη στην κατάληξή του στον Καλλιπάδο. Για να βρει διέξοδο λοιπόν ο μεγάλος αυτός δρόμος που βρίσκεται στο τελικό στάδιο της ολοκλήρωσής του, αποφασίσθηκε σίγουρα από Καλλιπαδιώτες και μη, η πιο αναίμακτη σε διασφάλιση των ατομικών περιουσιών λύση, η οποία δεν ήταν άλλη από την εξαφάνιση του λαγκαδιού της Αγίας Μαρίνας των Δραγωναίων και την τεχνιτή υπογειωποίησή του με την κατασκευή, σε μικρότερες διαστάσεις από το φυσικό λαγκάδι που από αιώνες είχε χαράξει το νερό, τσιμεντένιου φρεατίου.
Το πάλαι ποτέ λαγκάδι ονομάσθηκε της Αγίας Μαρίνας από τον παλιό ομώνυμο ναό, ο οποίος από τον 17ο αι. στέκει όρθιος έχοντας αντέξει, όχι χωρίς ζημιές, και το σεισμό του 1953. Από αρχειακές μαρτυρίες η εκκλησία με το κελί και το πηγάδι της, κατασκευάσθηκαν στα μέσα περίπου του 17ου αι. με πρωτοβουλία του ιερομόναχου Αβέρκυου Δραγώνα, την βοήθεια όλης της πολυμελούς οικογένειας των Δραγωναίων και τη σύμπραξη και άλλων Καλλιπαδιωτών. Το ποτέ εξαφανίσθηκε το κελί είναι άγνωστο, πιθανότατα μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 19ου αι., ενώ το πηγάδι μπαζώθηκε μετά το 1953.
Στις πηγές αναφέρεται η καμάρα της Αγίας Μαρίνας καθώς και το φτιάξιμο του πέτρινου υποστυλώματος του μικρού μονοπατιού που οδηγούσε από τον κεντρικό δρόμο του χωριού που βρισκόταν η γέφυρα στην εκκλησία. Η καμάρα κατασκευασμένη από λαξεμένους λίθους και συμπαγείς τουβουλέτες, φάνταζε τον τελευταίο καιρό πριν την οριστική διάλυσή της στο βωμό του νέου τσιμεντένιου φρεατίου, σαν μικρό γεφυράκι μιας και από τα χώματα που έφερνε το χειμώνα ο χείμαρρος είχε μισοχωθεί. Οι ντόπιοι θυμούνται όταν ήταν μικρά παιδιά να παίζουν μέσα στον τοξοειδή σκοτεινό της χώρο.
Στο φιδοειδές εκείνο λαγκάδι, που από μικρό παιδί μου άρεσε να περπατώ στις χαμηλές του όχθες φύονταν σίγουρα από αιώνες, παρά πολλές μυρτιές και τεράστιες δάφνες, όπου σε κάθε πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας πλημμυρίζαμε το ναό από την εύοσμη μυρτιά, έτσι όπως στολίζεται κάθε ζακυνθινό εκκλησάκι όταν γιορτάζει.
Και τώρα τί ; Στο βωμό τίνων συμφερόντων θυσιάστηκαν το πλάτωμα της εκκλησίας που γινόταν το πανηγυράκι στη γιορτή της Αγίας, οι μυρτιές και οι δάφνες που σαν ιερά φυτά τις αφήναμε να μεγαλώσουν για να τα προσφέρουμε στη γιορτή Της, η παμπάλαια καμάρα και το πέτρινο μουράγιο που ξέρουμε και τα ονόματα αυτών που από αιώνες τα έχτισαν, η ηρεμία και η γαληνή που σου προξενούσε ο περιβάλλων χώρος ;
Τώρα τίποτα μόνο δρόμος, μπουχός και …ΦΕΥ σκόνη!