Η πλατεία Σολωμού, όπως σαν άλλοτε...

Εδώ και μερικές μέρες ψάχνοντας στο αρχείο μου, βρήκα μερικές παλιές μετασεισμικές κυρίως κάρτες της Ζακύνθου, που πριν από αρκετά χρόνια κανείς μπορούσε να βρει να πωλούνταν στα διάφορα τουριστικά μαγαζιά, σε πολύ χαμηλό κόστος, αφού η ποιότητα αλλά και οι παλιές όψεις του νησιού δεν ενδιέφεραν κανέναν. Δεν παύουν όμως να αποτυπώνουν την περασμένη εικόνα μιας πόλης και της φύσης ενός νησιού, όπου ακόμα δεν είχε κατακρεουργηθεί από τα αποκυήματα της τουριστικής βιομηχανίας και διατηρούσε ανόθευτη τη μορφή μιας Ζακύνθου που δε θα ξαναδούμε πια. Ξεκινάμε λοιπόν τη μικρή φωτοαπαγωγή ή εικονοαπαγωγή μας από το παρόν με την πλατεία του Ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού. Στο κέντρο βεβαίως δεσπόζει ο ανδριάντας του εθνικού μας ποιητή. Το πρωτότυπο, έργο του 1902 από τον Γ. Βρούτο, βρίσκεται μετά τους σεισμούς του 1953 στο Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων. Άξια παρατήρησης η όμορφη δεντροστοιχία, το περιποιημένο κηπάριο με τις ανθισμένες τριανταφυλλιές και η καθαριότητα του χώρου.

Άποψη της πλατείας από το μπαλκόνι του πνευματικού κέντρου (η νεότερη φωτογραφία έχει τραβηχτεί από το καμπαναρίο του Αγίου Νικολάου του Μόλου), με το παλιό κτίριο του Δημαρχείου, το ξενοδοχείο Φοίνιξ, την Εθνική Τράπεζα και κάποια από τα τραπεζοκαθίσματα του καφεζαχαροπλαστείου Κόκκινος Βράχος να διακρίνονται. Αλήθεια πόσο πράσινη φαίνεται να ήταν τότε η πλατεία με τα φουντωμένα δέντρα, όπου ο καθένας θα μπορούσε να ξαποστάσει και να δροσιστεί κάτω από τον ίσκιο τους! Πόσο έξυπνα τοποθετημένη η δεντροστοχία, αφού αναγκάζει το μάτι του περαστικού να μπει στον κόπο να αναζητήσει αυτό που δεσπόζει στο κέντρο της και όχι να περνά αδιάφορα όπως σήμερα!

Από το ίδιο καμπαναρίο πρέπει να έχει τραβηχτεί και η φωτογραφία της επόμενης κάρτας, που δείχνει την άκρη της πλατείας, χωρίς τους σημερινούς θάμνους και δένδρα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγαλύτερη άνεση κινήσεων και ανεμπόδιστη οπτική επαφή στο εσωτερικό της. Στη μεταγενέστερη επόμενη κάρτα διακρίνεται η σημερινή διαμόρφωση του κηπαρίου, με περισσότερα όμως λουλούδια. Δε θα μπορούσε να λείπει ο ιστορικός ναός του Αγίου Νικολάου του Μόλου, για τον οποίο θα γίνει αργότερα ένα μικρό αφιέρωμα, όπου τότε δεν κρυβόταν πίσω από τις σημερινές πικροδάφνες αλλά ανέπνεε όπως προσεισμικά, με μόνη σκιά το καλοκαίρι αυτήν των δένδρων που διακρίνονται. Πίσω απο το πνευματικό κέντρο υπήρχε από τότε ο σκαλιστός μαρμάρινος άβακας από το άγαλμα του Μαίτλαντ, που υπήρχε προσεισμικά έξω από το ναό των Αγίων Πάντων. Σήμερα, ακόμη εκεί βρίσκεται παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις και δημοσιεύσεις, να καταστρέφεται από το νερό μέσα σε ένα κακόγουστο συντριβάνι, ευτυχώς όποτε βρέχει .

Τελευταία άφησα μια προσεισμική φωτογραφία της πλατείας, από μιαν άλλη οπτική γωνία. Πιθανόν να τραβήχτηκε από το πυργοειδές καμπαναριό των Αγίων Πάντων. Μόλις που διακρίνονται τα νεαρά τότε δέντρα που ειχαν φυτευτεί περιμετρικά της πλατείας. Την εικόνα αυτή νομίζω πως θα έπρεπε να την αφήσω ασχολίαστη μιας και ανήκει στο ιστορικό παρελθόν μιας πόλης που δεν έζησα και έχει περάσει πλέον σε εμάς τους νεότερους στα όρια του θρύλου. Η ομορφιά, η ευγένεια, ο σεβασμός στην πολιτιστική κληρονομιά και η μυρουδιά μιας άλλης νοοτροπίας και ρυθμού ζωής αναδύουν, σαν τον καφέ που θα ψηνόταν στο καφεζαχαροπλαστείο της γωνίας, στην αρχή του Στενόφορου. Ενός δρόμου που διασχίζοντάς τον, περπατούσες στην τοπική ιστορία, μέσα απο τον Μόντε (Αρχειοφυλακείο) και την εκκλησία των Αγίων Πάντων, για να καταλήξεις στον Πλατύφορο...